“Geen kind is zo aanwezig als het kind dat wordt gemist “
Op 28 oktober 1975 werd ons dochtertje Esther gebore
n. Al snel werd duidelijk dat er iets niet in orde was en na onderzoek bleek dat zij een hersenafwijking had. Dit was veroorzaakt door een toxoplasmose-infectie tijdens Anneke’s zwangerschap, waar-schijnlijk ten gevolge van het schoonmaken van een kattenbak. Van dit risico waren wij pijnlijk genoeg niet op de hoogte en waren daarvoor ook nooit gewaarschuwd. Toen Esther 14 dagen oud was werd zij geopereerd waarna er in eerste instantie een verbetering leek op te treden. Eind november mochten wij haar zelfs mee naar huis nemen, waar we uiteraard erg blij om waren. De blijdschap was echter van korte duur; Esther werd kort daarop erg ziek en op 30 november brachten wij haar naar het ziekenhuis waar zij ’s nachts, zonder dat wij daar bij waren is overleden. Dat onze wereld toen instortte hoef ik niet uit te leggen.
Nu, zo veel jaren later staat ons die tijd nog heel helder voor de geest. Het verlies van een kind is zo ingrijpend en pijnlijk dat je het de rest van je leven meedraagt. Later hebben we ondervonden dat het verwerken van zo’n gebeurtenis erg belangrijk is en verdriet zich niet laat verdringen. Op de vraag of en hoeveel kinderen we hebben benoemen we naast Jeroen en Peter ook altijd Esther omdat zij voor ons gevoel die plaats inneemt en zij bij ons gezin hoort. Onder onderstaande foto staat het gedicht voor Esther die ik jaren geleden voor haar heb gemaakt.
Anneke en Rijn Schellevis
Esther
Lieve kind, ‘k wil je vertellen
van die onrust in m’n lijf
over gedachten die me kwellen
gevoelens waarover ik hier schrijf
Ik weet nog dat je werd geboren
hoe klein je was, en heel erg teer
we moesten al heel spoedig horen
dat je erg ziek was; het deed ons zo ontzettend zeer
We waren jong en radeloos
toch nog met hoop van binnen
maar soms is de natuur meedogenloos
daar kon jij niet van winnen
Wat moet het hard geweest zijn voor je moeder
die je in zich droeg, 8 maanden lang
je levensader en je voeder
het is niet voor te stellen, ben ik bang
Soms voel ik iets van schuldgevoel
“was jouw ziekte te voorkomen?”
ik weet wel, het dient geen enkel doel
maar het duikt toch op soms in m’n dromen
Wat kregen we het voor onze kiezen
toen jouw kaarsje was gedoofd
want de pijn van een kind verliezen
woekert verder in je hoofd
Na jou zijn je twee broers geboren
zij gaven ons leven weer veel zin
maar ook jouw naam komt vaak naar voren
jij hebt je plaats bij ons binnenin
Jij hebt in je veel te korte leven
heel veel met ons gedaan
altijd ben je in ons gezin gebleven
ook al moesten we je laten gaan
Gezondheid is een zegen
we beseffen het niet altijd
jou was het niet gegeven
rust zacht, m’n kleine meid
Rijn
Gastenboek